"Weer een dag voorbij..."
Jij bent helemaal niet zo ongelukkig. Ik bedoel, je hebt zoveel in je leven waarvoor je dankbaar kunt (of ‘moet’, van jezelf?) zijn.
Je hebt het huisje boompje beestje, je doet wat anderen om je heen ook doen. Je voelt je alleen zo…. onvervuld. Je rent rond, doet voor je gevoel heel veel en denkt toch aan het einde van de week...
Is dit het nou? Is dit dan niet wat ik wil? Maar wat wil ik dan wél?
Wie ben ik eigenlijk zelf nog, als ik m’n baan, leeftijd, huwelijkse status en vooral m'n kinderen niet mag noemen?
Het knaagt aan je, maar steeds nét niet genoeg om er iets aan te gaan doen. Want waar moet je heen?
Naar een psycholoog voelt te zwaar (of ben je mogelijk allang geweest), op reis is niet alleen moeilijk te realiseren maar is ook niet het antwoord, en je partner begrijpt je struggles niet altijd.
Bovendien: druk, druk, druk...