Ik verloor 1113 volgers en honderden email lezers

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar over het algemeen houd ik er van als mensen mij aardig en leuk vinden. Ik heb liever dat ze prettige dingen over me zeggen dan dat ze me stom vinden. Ik heb liever dat ik volgers en lezers erbij krijg, dan dat er mensen weggaan. En als ik ergens ben geweest hoop ik dat mensen achteraf zeggen “Fijn dat ze er was.” Niet “Blij dat ze weg is.”

Ik ben net als jij een mens, en mensen hebben nou eenmaal erkenning nodig. En willen ergens bij horen. Móéten voor hun gevoel (vanuit hun oerdrift) zelfs ergens bij horen, want in je eentje kun je als mens niet overleven. Geen mens kan op de wereld overleven zonder enige vorm van ander menselijk contact, en geen mens kan overleven zonder enige vorm van afhankelijkheid. We zijn allemaal afhankelijk van anderen, of we dat nou graag willen of niet. En hoe vaak we “Independent Women” ook mee blèren.
Je bent afhankelijk van een ander als je je favo havermoutreep eet, want hoe denk je dat dat koekie uiteindelijk in jouw land, jouw supermarkt, je boodschappenmandje, je huis en uiteindelijk mond terecht komt? Dankzij anderen.
Je bent afhankelijk van een ander als je dit op de bank zit te lezen, want hoe denk je dat die bank gemaakt wor.. afijn. De boodschap is helder.

Ik zeg niet dat je 100% afhankelijk bent of hoeft te zijn.
En ik zeg niet dat je OVERAL bij moet (willen) horen.
Lijkt me niet gezond, al streven vele mensen wel naar dat laatste.

Ik zeg enkel dat 100% ONafhankelijk zijn een waanidee is, en dat NERGENS bij willen horen niet menselijk en óók niet gezond is.

In de afgelopen 30 dagen hebben zo’n 1113 mensen op Instagram besloten dat ze mij niet meer leuk (genoeg) vonden. En nog eens een paar honderd zeiden “Doei” op mijn emaillijst. Ze vertrokken, ze schreven zich uit, ze ontvolgden.

Nu is dit niets nieuws, want dit is ‘the cirkel of life’ maar dan op social media en internet. Mensen komen erbij, mensen vertrekken weer. Volgers komen, volgers gaan. Lezers lezen, en… lezers lezen niet meer… 🙂

Al sinds ik ooit begon (2014! Wow.) weet ik niet beter. Natuurlijk waren er tijden dat er vooral een stijgende lijn in zat. Bijvoorbeeld in mijn zwangerschap, want dat ‘doet’ het blijkbaar goed op socials. Alle zwangere vrouwen op the gram, en dat zijn er nogal wat, voegen zich dan bij alle ándere zwangere vrouwen op the gram. Baby’s doen het ook goed. Oh en zelfs fertiliteitstrajecten, dus in de hóóp op een zwangerschap of baby, doet het goed. Pijn en verdriet doet het goed. Maar ook zonnige vakanties. Verhuizingen. Mijlpalen en ‘bijzondere’ momenten/dingen dus vooral.

En weet je wat het nóg beter doet, wat echt een ‘follow’-magneet is, maar tegelijkertijd ook een katalysator is van UNfollows? Je uitspreken. Controversiële gedachten delen. Gaan staan voor iets, waarbij er ook een andere kant is. Bijvoorbeeld uitgesproken anti-racistisch zijn, tegen of voor de covidregels zijn, een uitgesproken law-of-attraction-aanhanger (of hater) zijn, of je politieke voorkeur duidelijk naar voren schuiven.
Allemaal recepten voor ‘ergens bij gaan horen’.
Ook allemaal recepten voor ergens NIET meer bij gaan horen.

Als je uitgesproken anti-racistisch bent dan word je omarmd door andere anti-racistische mensen, maar hoor je automatisch niet meer zo bij de kant waarbij men roept dat ‘All LiVeS mAtTer’ en ‘jE tEGeNwOoRdiG OoK niKs MeEr MaG zEgGen’.

Nu zijn er natuurlijk, naast rechts en links, ook middens. Grijze gebieden. Een beetje bij het een horen en een beetje bij het ander horen.
Je kunnen vinden in meerdere kanten.
Nuance, zouden we het ook kunnen noemen.
Ik bevind me daar op vele gebieden.
Maar op sommige gebieden ben ik heel duidelijk wel degelijk aan één kant te vinden. En als ik dat uitspreek, dan kan ik erop rekenen dat er mensen ‘van de andere kant’ zijn die op ontvolgen klikken in het online leven, en simpelweg geen of minder contact opnemen in het offline leven. Of er met me over in discussie gaan, maar dat is nu even het punt niet.

Het punt is dit: ons menselijk brein is eigenlijk niet gemaakt en geëvolueerd genoeg om kennis te hebben van het feit dat er 1113 mensen ‘stoppen’ met jou leuk/interessant/volgbaar te vinden. In het offline leven gebeurt dat namelijk ook aan de lopende band, maar ten eerste zijn het er dan een handjevol en geen honderden of duizenden tegelijk, en ten tweede ben je je er dan minder bewust van. Je kunt het niet echt ergens zien in statistieken en cijfers, en de meeste mensen zeggen het ook niet recht in je gezicht. Eigenlijk gelukkig maar, want hoe normaal en oke het ook is dat niet iedereen ‘jouw people’ is, is het niet prettig om steeds te zien of horen dat mensen bij jou afhaken.

En toch is dat wel de boodschap die ik je met dit betoog wil meegeven: laten we niet rouwig zijn om wie er afhaakt. Of dat nou offline of online is: laten we meer senang worden bij mensen die afscheid van ons nemen. Niet iedereen hoeft jouw cup of tea te zijn, niet iedereen hoeft jouw denkbeelden te delen en niet iedereen hoeft zich te kunnen vinden in wat je zegt.
Sterker nog: hoe duidelijker jij weet wie je bent, waar je voor staat en wat je belangrijk vindt in het leven…. Hoe meer mensen je zult verliezen. Dat is iets goeds: dat zijn namelijk mensen die niet bij jou passen. Mensen die je alleen maar bij je zou kunnen houden als JIJ zou schipperen. Als je zou (blijven?) pleasen, je aanpassen, je mening afzwakken… als een kameleon. De jaknikker. De meebuiger. De schouderophaler. Wat heb je dan precies aan die relatie?

Je zult, als je bereid bent om te stoppen met pleasen en starten met mensen te verliezen, namelijk ook méér mensen vinden die WEL bij jou passen. Mensen die jou niet zouden hebben gevonden, als jij je als een blad in de wind had blijven gedragen. Mee waaiend met alle winden. Ze vinden jou pas als je jezelf bent, en zij zich dáárin kunnen vinden.

Want had ik al verteld dat ik in de afgelopen 30 dagen misschien wel 1113 volgers verloren was, maar in de afgelopen maanden ook 5000+ volgers erbij kreeg?

😉 Nee he?

Dat is het grappige en het trieste aan waar in de psychologie termen als ‘verliesaversie’ en de ‘negativity bias’ voor zijn: je bent meer gefocust op dat wat je kwijtraakt dan dat wat je wint. Je voelt meer pijn van de 1113 verloren mensen, dan blijdschap van de 5000 mensen die je erbij kreeg. En je bent banger om nog meer mensen te verliezen (terwijl die niet eens bij je passen), dan dat je uitkijkt naar het meer verkrijgen van nieuwe mensen (die wél bij je passen). Totaal onlogisch, maar werkelijk nou eenmaal hoe we bedraad zijn.

Ik kan er nog veel meer over zeggen, maar wil je in eerste instantie vooral even vragen om je gedachten hierover te delen met me. Ik ben echt benieuwd of dit jou een inzicht gaf en hoe jij hierin staat. Je kunt onderaan dit bericht een reactie plaatsen!

Maar als er iéts is waar je vandaag voor wilt openstaan, laat het dan dit zijn: jij bent goed genoeg zoals je bent. Je mag erkenning wensen, want dat wenst ieder mens. Maar vraag erom/wens het van de juiste mensen. Niet van iedereen.  Je hoeft geen eeuwige kameleon te zijn. Jij bent geboren om jezelf te zijn. En er zijn altijd mensen die bij je passen, er is altijd publiek dat voor jou wil juichen. Je gaat het alleen niet vinden als jij country blijft spelen in het hardrock-café…

Janne