Het leven met kinderen is een dagtaak op zichzelf. Het leven met kinderen gecombineerd met een parttime of fulltime baan, sociaal leven, draaiend huishouden, gezonde relatie en ook nog tijd voor sporten, schoolactiviteiten, gezond eten, en zo voort? Tja. Doe jij het rekenwerk maar: een dagtaak + een dagtaak + een dagtaak = .....?
En nog even los van hoe druk het altijd is als moeder en hoeveel taken er op de to do list staan is het belangrijkste wat hier nog ontbreekt: JIJ. De jij die er ooit onder zat, onder al die nieuwe lagen van verantwoordelijkheden en verplichtingen die bij het krijgen van een kind cadeau kwamen. De jij die tijd voor haarzelf had, hobbies, passies, verlangens, plezier en ook grenzen had, de jij die jou jij maakte. Als je nog snapt wat ik bedoel. :-) Wat maakte jou nou jou vóórdat je kinderen had? En waar is zij nu?
Ik wil dit helemaal niet schrijven
Ik baal er eigenlijk van dat ik dit artikel schrijf en ik schrijf 'm in een ideale wereld het liefst NIET. Of in genderneutrale taal. Want er staan al miljoenen stukken tekst online staan over "die arme moeders" die struggelen, die zichzelf kwijt zijn, die het moederschap gecombineerd met de rest van het leven zwaar vinden. Het liefst schrijf ik daar niet over, omdat ik zou willen dat het niet nodig is. Maar ik doe het wel, omdat het wél - nog stééds - nodig is. En ik zou willen dat dat niet de realiteit was. Dat onze maatschappij dit niet als norm had. Dat 'de moeder' niet steeds het onderspit zou delven. Het is 2022 for God's sake.
Bovendien zou ik willen dat er minimaal net zoveel artikelen online zouden staan over hoe vaders dan meer verantwoordelijkheden en mentale last op zich kunnen nemen, zich vaker aan zouden kunnen sluiten in de ouder(of zeg gerust moeder)-appgroepjes van school, meer verlof op zouden kunnen nemen, en hoe de totale vanzelfsprekendheid dat de meeste ballen-om-hoog-te-houden in moeders schoot vallen verminderd zou kunnen worden. In plaats van vooral de focus op hoe moeders dit nog beter kunnen leren doen. Fuck dat.
Jij bent zelf ook nog iemand. Maar waar is ze?
Ik schrijf dit dan ook niet om je tips te geven hoe je het reilen en zeilen als moedermens nog efficiënter kan doen. Alsjeblieft niet. Ik schrijf dit om je te helpen herinneren dat je zelf ook nog iemand bent. Iemand met behoeften en verlangens. Iemand met een leven. Met de kinderen, met de partner, maar ook zéker LOS daarvan.
En waar is zij? Waar is jouw identiteit? Jouw identiteit die niet enkel bestaat uit het moederschap, en ook niet enkel uit je huidige werk, of de boxjes die je kan afvinken in het huisje-boompje-beestje lijstje. Niet uit 'ik heb 2 kinderen en ik ben zo oud en ik woon daar en ik heet zo'. Maar uit 'ik ben gek op dit, ik word witheet van dat, ik ben ontzettend goed in dit en heb dit én dit nodig. Dít zijn mijn waarden, dát tolereer ik niet, hier krijg ik energie van en dit nekt mij. Hiervan gaat mijn vuurtje gaat branden. Ik sta hiervoor en draag dat uit.'
Weten wie je bent. Weten wat je wil. Weten waar je voor staat.
Het is in mijn bescheiden optiek juist het BELANGRIJKSTE wat je je kinderen kunt (mee)geven, ja oké, naast in hun fysieke basisbehoeften voorzien wellicht. Weten wie je bent en ook waaróm, wat het is dat jij belangrijk vindt en wil maken is de basis van autonomie (want hoe kun je autonome keuzes maken als je niet weet wat die dan zouden zijn?). En laat autonomie nou één van de psychologische basisbehoeften van de mens zijn. Niet alleen maar anderen belangrijk maken, niet alleen maar je kinderen, je werkgever, je partner, maar ook jezélf, je idealen en jouw zingeving. En misschien is dat juist wél staan voor anderen, maar dan op een bewuste, krachtige manier in plaats van een 'het is nou eenmaal zo en het kan niet anders' manier terwijl je zelf op je tandvlees loopt of je dromen laat liggen.
Bedolven onder een dikke stoflaag van momguilt en moetjes
Waar is zij met haar ambities, haar interesses, en regie over haar leven? Is ze bedolven onder een dikke stoflaag die bestaat uit verantwoordelijkheidsgevoel, momguilt, moetjes, oneindige to do lists en vooral de eeuwige automatische piloot? Het dagelijks leven met snoetepoetsers en haast en "kut ik moet wel genieten want ze zijn maar zo kort klein maar ik ben zo moe" dat maar blijft draaien en draaien (net als die wasmachine), dag na dag, week na week. Hop, weer een jaar voorbij.
Geloof me: ik weet er alles van. Want als je niet uitkijkt kan dit ieders realiteit worden. En toch heb ik uiteindelijk anders gekozen. Ik werk fulltime in mijn eigen bedrijf. Mijn partner is doet het meest in huis. Ik heb een boek geschreven en schrijf er misschien wel nog een. Ik blijf mezelf ontwikkelen. Ik ga soms in mijn eentje enkele nachtjes weg. Ik heb een eigen leven, althans voor een deel. Maar dat ging niet vanzelf en dat gaat het nog steeds niet, dankzij de verneukeratieve stempel die we beide gekregen hebben van +30 jaar leven in een maatschappij waarin dit niet de norm is. Daar zijn dus jarenlang herhaaldelijke gesprekken voor nodig geweest. Daar is voor nodig geweest dat ik diep in mezelf en mijn wensen én grenzen ben gedoken. (En hij ook.) Daar is voor nodig geweest dat ik loskwam van "hoe het hoort" en terugkwam bij "hoe ik het wil" gebaseerd op mijn en mijn partners waarden. Diep van binnen. Onder al die lagen van programmering, van wat we zagen om ons heen, van wat ons werd verteld en wat ons werd geleerd.
"Maar ik wil helemaal niet fulltime werken!"
Let op: klik nog niet weg als jij helemaal niet fulltime WIL werken of helemaal niet wil dat jouw partner 't meest thuis zal zijn. Daar gáát dit namelijk helemaal niet om. Misschien wil jij het juist compleet andersom: prima. Hoe je het ook denkt te willen of denkt goed genoeg te vinden: dit is even een wakkerschudmoment dat alles zoals het nu is niet zo hoeft te blijven. Dat alles waarvan jij bovendien ooit geleerd hebt dat het normaal is, dat jij dit hoort te willen, dat dit is wat een goede moeder doet, dat dit is hoe het leven werkt, en blablablachocoladevla, niet de waarheid hoeft te zijn. Dat jij het anders mág willen. Dat het Anders KAN.
De vraag is dus wel eerst: is dat wat jij denkt te willen ook écht wat je wil? Of is dat idee je ooit gepresenteerd als het beste idee en zit dat zo in je bedrading verweven dat je niet verder dan die mogelijkheden kunt of durft te kijken? Als je hier allemaal geen antwoord op weet: dat geeft helemaal niets. Dat is normaal. Het is normaal dat we opgroeien met een bepaalde vaste set aan opvattingen, overtuigingen en ideeën over het leven. Iedereen leerde immers als kind dat zand niet écht eetbaar is en dat je goed moet uitkijken bij het oversteken. Maar veel van ons leerden ook dat mamsie altijd in de keuken stond en zichzelf wegcijferde voor het gezin en dat paps aan het werk was. Dat vrouwen gevoelig en zorgzaam zijn en mannen harde werkers en niet tot hun emoties kunnen komen (mensen die mij van nu kennen weten hoe hard ik met m'n ogen rol nu ik dit typ). Gelul, dat vind ik het. Maar daarvoor moest ik wel een stukje 'waarheid' zoals ik het kende opgeven en dat was eng. Of op z'n minst oncomfortabel.
Alle privileges op een stokje
Goed, ik kan daar nog een heel boek mee vullen (heb ik ook gedaan) dus nu effe terug naar: het hoeft niet de waarheid te zijn. Het kan Anders. Dat is zo. Ondanks of dankzij privileges. Maar het is niet voor iedereen hetzelfde, niet iedereen heeft zomaar dezelfde mogelijkheden en niet alle situaties zijn hetzelfde. Ook niet alle uitkomsten zullen hetzelfde zijn. Niet alles is altijd voor iedereen een optie. Daar zijn we ons heel bewust van bij Anders Kan. We kijken daarom graag naar je persoonlijke situatie, je geleefde ervaring en je menselijkheid. Je mogelijkheden. En óók de beperkingen binnen dat leven en binnen de wensen en behoeften die er zijn. Iedereen heeft een keus, maar niet iedereen heeft dezelfde keuzes. Ik kan lang niet met iedereens situatie meepraten, maar als moeder van een kind met hersenaandoening en een aangepast leven daaraan kan ik wel zeggen dat ons leven verre van de norm is. Dat is oké. Bij ons hoef je niet aan de norm te voldoen om je eigen identiteit en op z'n minst een stuk regie over je leven terug te krijgen. Op jouw manier, op jouw tempo en op jouw weg.
Wil jij jouw identiteit, je ambities en de regie over je leven terug?
Omdat ons coachteam bestaat uit uitsluitend moeders en we in onze programma's vaak ook zeker 80% moeders mogen ontvangen, en vooral omdat we er van balen dat dit anno 2022 nog steeds een probleem is onder veel werkende moeders, hebben we mei in het teken van de WM gezet. Lang leve de Werkende Moeder (maar wel op haar eigen voorwaarden dan, alsjeblieft).
Om haar te vieren en ondersteunen zullen we de eerste 10 mensen die zich in mei aanmelden voor een Werkende Moeders coachingtraject 50% korting geven:
Mijn WM Richting: 2 maanden, 5 sessies van 1,5 uur van €1500,00 voor €750,-
Mijn WM Routekaart: 3-4 maanden, 12 sessies van 1 uur van €2400,00 voor €1200,-
Op een nuchtere, onderbouwde en liefdevol confronterende manier leer je o.a.:
- Wie jij ook alweer bent; los van alle rollen die je vervult
- Wat jouw kernwaarden, drijfveren & competenties zijn
- Wat je nou eigenlijk echt wil in het leven en hoe je dat kan combineren met het moederschap
- Waarom je nou zoveel schuldgevoel, twijfel, onzekerheid en/of onrust ervaart en wat je ermee kunt of moet
- Hoe je autonome keuzes kunt maken die dichtbij jou staan, maar ook het beste zijn voor je gezin
- Wat jouw mindset hierin voor je kan doen en hoe je de moeder én het mens kunt zijn die je wilt zijn
Vraag hier een vrijblijvende, gratis kennismakingcall aan!
Of stuur direct een mailtje naar team@anderskan.nl om je aan te melden zonder gesprek vooraf. Dat kan natuurlijk ook.